In den tijd, dat de Duitschers terug gingen trekken, was mijn man bij de ondergrondsche gegaan en vanaf dien tijd bestond zijn werk erin, onderduikers te waarschuwen, berichten overbrengen, spoorlijnen mee helpen opblazen, wapens smokkelen en al dergelijke dingen meer. Hij was toen bekend onder de naam „Leo” en zijn medestrijders getuigden van hem, dat 't een ideaa1 kameraad was om mee samen te werken en dat hij voor de duivel nog niet bang was, als het er op aan kwam iets tegen de Duitschers te ondernemen.

Hij was de eerste, die gezeten op een Engelsche tank, den Bosch binnenreed tot aan 't St. Jozefhuis en toen wees hij de Engelschen de weg tot Hedel, en ontsnapte ternauwernood aan de dood, toen zij door de Duitschers werden beschoten. Daarna was hij een paar weken, gekleed in burger met een oranje-band actief lid van de Koninklijke Patrouille „Margriet” en heeft hij heel wat gevaarlijke elementen opgehaald, o.a. de Ortscommandant en haalde hij ook de scherpschutters uit 't station. Toen ging hij al heel gauw over tot de geallieerden, later tot de Nederlandsche Binnenlandsche Strijdkrachten „Stoottroepen” en vochten zij o.a. tegen de Ned. S.S. op Schouwen en Duiveland, en langs de Maas. Als er vrijwilligers gevraagd werden, was hij één van de eersten, want hij was een oprecht idealist en gaf zijn leven voor de bevrijding van Nederland en voor een betere toekomst.

Na een cursus in mijnen opruimen in Knocke (België) werd hij bevorderd tot instructeur en bij dit gevaarlijke werk, verloor hij zijn leven bij het mijnenruimen in Zeeland en liet hij een vrouw en 2 dochtertjes achter.